نامه ای به آسمان

نامه ای به آسمان

نامه ام،زیر اشک آسمان خیس می شود...می رود به سوی مأمنی

داد می زند:مستقیم...آسمان هفت...نامه ی کوچک مرا ولی

هیچ کس محل نمی دهد

دلنوشته ی مرا کسی

با خودش به آسمان نمی بَرَد

هر فرشته ای دوان دوان

می بَرَد چیز دیگری به آسمان

مثل کودکی که گم شده

هیچ کس خبر ندارد از درون آن

می دود از این طرف به آن طرف

قطره های اشک پشت آن

مقصدش بود به...آسمان

ابر و باد و نور؛نه...

یاوری مهربان...

نامه رفت و رفت

در پی دوست بسیار گشت

غرق در سیلاب شد

خیسِ خیسِ آب شد

اشک آسمان برای دلنوشته ها لاک شد...

کاغذ سفید

جاده ی دراز

گریه های ابر

یک بغل نیاز

...

کاغذم که پاک شد

هم جدا ز خاک شد

دست گرمی روی آن کشیده شد

نامه،گرم گرم شد... خندید

در همان زمان یک ندا به گوش من رسید

دور من کسی نبود

این صدا ولی...

باز گرد بنده ام

این منم...خدای تو

این منم همیشه در کنار نو...